Περί παιδικών ταινιών (συνέχεια)

Η δομή όλων των παιδικών της Pixar είναι παρόμοια. Έχουν τις ίδιες γραμμές στους χαρακτήρες, είναι εντελώς κατάλληλες για όλους, άσχετα αν τα νοήματα δεν τα καταλαβαίνουν πλήρως τα παιδιά, έχουν ζωντανά χρώματα, είναι ευχάριστες καθ'όλη τη διάρκεια τους και τόσα άλλα που είναι σχεδόν αδύνατο να μην τις ξεχωρίσεις από τις υπόλοιπες.

Δεν σημαίνει όμως ότι είναι το καλύτερο στούντιο για όλους. Σειρά έχει λοιπόν το ψάρεμα στα σύννεφα από το φεγγάρι, ήτοι

DreamWorks

Το συγκεκριμένο στούντιο δεν δημιουργεί μόνο παιδικές ταινίες. Η γκάμα τους περιέχει από όντως παιδικές μέχρι και "εφηβικές". Σε αντίθεση με την Pixar η DreamWorks τολμάει και δημιουργεί ταινίες που μέχρι και το εξώφυλλο της σε απωθεί να τις δεις. Δεν κόπτεται να φτιάξει συμπαθητικούς ήρωες. Στο Rise of The Guardians για παράδειγμα ο Santa Clauss είναι γεμάτος τατουάζ.

Να φανταστείτε πάντα με τρόμαζαν οι ταινίες time-lapse, την τεχνολογία δηλαδή που με κούκλες ή με πλαστελίνη βγάζουν πολλές φωτογραφίες που μαζί ενωμένες δημιουργείται κίνηση. Μου δημιουργούσαν φόβο και άγχος (το οποίο βέβαια δεν εξηγείται επειδή μου άρεσε το Flashed Away). Δεν πιστεύω να είμαι ο μόνος. Παρ'όλα αυτά δεν τους νοιάζει.

Κάτι άλλο που έχω προσέξει στην DreamWorks είναι ότι έχει πραγματικά αστείες ταινίες. Πρέπει να ομολογήσω κάτι που το έχω κρυφό (καμάρι). Σιχαίνομαι τα Shrek. Ναι το παραδέχομαι! Σιχαίνομαι τις πιο κερδοφόρες ταινίες της DreamWorks. Από την άλλη όμως παραδέχομαι ότι περιέχει ατάκες φοβερές. Ίσως το ότι το μπούκωσαν με τόσα αστεία, μου είναι αντιπαθέστατο αλλά... με πολλούς δεν συμφωνούμε σε αυτό. Η Madagascar από την άλλη είναι άκρως αστεία με ισορροπία μεταξύ ιστορίας και κωμωδίας. Ποιος δεν έχει γελάσει με τον King Julien ή τους πιγκουίνους;

Ως στούντιο είναι το πιο νέο από τα άλλα δύο. Η πρώτη τους ταινία ήταν το Antz που βγήκε ταυτόχρονα με την σχεδόν ίδια της Pixar το A Bug's Life την χρονιά 1998. Η πιο πρόσφατη ήταν η εξαιρετική συνέχεια του How to Train Your Dragon, με τον έφηβο πλέον Hiccup (ελλ. Ψάρης).

Εδώ θα δείτε τις ταινίες με την σειρά προτίμησης μου

Από νοήματα...

• Kung Fu Panda: Με πολλή δουλειά όλα γίνονται
• How to train your dragon: Βασίσου στις ικανότητές σου
• Megamind: Εσύ επιλέγεις ποιος είσαι

Για τις υπόλοιπες... περιμένω βοήθεια για να γράψω κάτι. Άαααα και η

• Madagascar: Οι φίλοι είναι σημαντικοί

Στιγμές που δεν θα ξεχάσω

Οφείλω να ομολογήσω ότι η DreamWorks δεν έχει καταφέρει όσα η Pixar στις ταινίες της όσο αφορά την συγκίνηση. Μερικές στιγμές που έχω ξεχωρίσει είναι οι εξής:

• Το όλο τέλος του Kung Fu Panda. Η υπόκλιση των μαχητών στον Dragon Warrior είναι φανταστική στιγμή.
• Όταν ξυπνάει ο Hiccup στο τέλος του How To Train Your Dragon και η ανακάλυψη που τον περιμένει ακουμπάνε ευαίσθητες ξεχασμένες χορδές.
• Η στιγμή που ο μπαμπάς του Hiccup, ο Stoic, βλέπει έναν παλιό γνώριμο και ο τρόπος που τον αντιμετωπίζει είναι αξέχαστος. Ίσως επειδή είμαι και εγώ ξεροκέφαλος και πεισματάρης σαν τον Stoic και αγαπάω και εγώ τόσο, ήλπιζα εκείνη την στιγμή όντως να πράξει όπως έπραξε.

Γενικά

Σε γενικές γραμμές η DreamWorks κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον στις ταινίες της. Δεν βαριέσαι. Οι σκηνές εξελίσσονται γρήγορα και η ιστορία πετάει. Αυτό όμως δεν είναι αναγκαία καλό. Το μπουκέτο συναισθημάτων της Pixar δεν θα το βρεις. Εκεί από την αναζήτηση περνάς στην κατανόηση, στην περιπέτεια, στην απόγνωση, στην ελπίδα, στο γέλιο, στην συγκίνηση... πάμε έναν γύρο ξανά... και τέλος στην λύτρωση. Τελειώνεις ράκος. Εδώ εκτός από λίγες εξαιρέσεις, απολαμβάνεις μια περιπέτεια με δράση, αγωνία, πολύ γέλιο και ξαφνικά... τέλος.

Extra

Η DreamWorks δεν τελειώνει την ιστορία με τις ταινίες. Έχει φτιάξει και αντίστοιχες μικρού μήκους και σειρές στην τηλεόραση που είτε δείχνει την συνέχεια της ζωής των ηρώων είτε το πώς ξεκίνησε η αυτή. Ως λάτρης όμως των παιδικών, διαπίστωσα ότι... πολύ franchise ρε παιδάκι μου.

Κάτι τελευταίο

Επειδή πρέπει να αναφέρθω και στην μουσική, εδώ δεν θα είμαι αμερόληπτο. Υπεύθυνος της μουσικής των ταινιών της DreamWorks είναι ο αγαπημένος μου όλων, Hans Zimmer. Οπότε δεν μετράει κανένα άλλο στούντιο στην μουσική. Τελεία.

Πάω να ακούσω λίγο Hans και τα λέμε με ταινίες της Disney.

Περί παιδικών ταινιών

Κακά τα ψέματα. Δεν λέω, καλές οι παλιές κλασικές παιδικές ταινίες (Dumbo, Snowhite...) αλλά οι νέες απλά δεν παίζονται. Μετά από 3 παιδιά και ατελείωτες ώρες βλέποντας για 7 χρόνια αδιάκοπα τις ίδιες και τις ίδιες, μπορώ να εκφέρω και εγώ την άποψή μου.

Η παρούσα δημοσίευση αφορά κυρίως την ενημέρωση όλων εκείνων που τις σνομπάρουν. Δεν είναι ότι θέλω να τους πείσω να τις βλέπουν, όσο μάλλον ότι τα καρτούν πλέον δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις αντίστοιχες "κανονικές". Νοήματα που περνάνε αβίαστα, συναισθήματα που σε σμπαραλιάζουν και γέλιο μέχρι δακρύων είναι στοιχεία που έχω συναντήσει σε πολλές από αυτές. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα προκαλέσει ρίγη συναισθημάτων σε αυτούς που τις έχουν δει και δεν έχουν προσέξει τις μικρές λεπτομέρειες. Δείτε τες ξανά και ξανά, άφοβα. Γι αυτό, γιααααα κοπιάστε!

Μεγάλη σύμπτωση αποτελεί το γεγονός ότι δίνω σημασία στα παιδικά από τότε που πρόσεξα ότι κάποια στούντιο παραγωγής φτιάχνανε υπέροχες ταινίες. Έβλεπα συνέχεια για παράδειγμα είτε εκείνη την λάμπα που χοροπηδά πάνω σε κάτι γράμματα και στο τέλος σε κοιτά, ένα παιδάκι να ψαρεύει στα σύννεφα καθισμένο πάνω στο μισοφέγγαρο, ή εκείνο το κάστρο στο πανέμορφο τοπίο με τα πυροτεχνήματα. Αυτά τα στούντιο δεν είναι άλλα από τα Pixar, DreamWorks και Disney αντίστοιχα. Έχουν βάλει λοιπόν σκοπό αυτά, με τα τόσα εκατομμύρια που δαπανούν σε παραγωγές παιδικών ταινιών να φτιάχνουν όλο και φοβερότερες ταινίες. Βέβαια ιεροσυλία θα ήταν να μην αναφέρω το στούντιο Ghibli, αλλά τα ανατολίτικα παιδικά (κινέζικα, ιαπωνικά...) αποτελούν από μόνα τους δικιά τους κατηγορία που θα αναφερθώ σε αυτά άλλη φορά.

Ξεκινάμε με την μέχρι πρότινος αγαπημένη μου,

Pixar

Τι να πρωτοθυμηθούμε? Τα παιδικά της λίγα και καλά.

Βαθμολογία

Εδώ θα βρείτε την κατάταξή τους, σύμφωνα με την προτίμησή μου για κάθε μία από αυτές.

Νοήματα

Αν έπρεπε με μία πρόταση να περιγράψω την ουσία κάθε ταινίας θα έλεγα τα εξής:

• Toy Story: Ένας αληθινός φίλος δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ.
• Up: Καλοί οι στόχοι, αλλά μπροστά μας είναι τα καλύτερα.
• Cars: Θα θυσίαζες όλα τα όνειρα σου για να έχεις φίλους?
• The incredibles: Δεν αλλάζει τελικά ένας άνθρωπος.
• Nemo ή Bug's Life: Δεν μετράει το μέγεθος μπροστά στην δύναμη της θέλησης.
• Brave: Η ιστορία υπάρχει για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.
• Monsters Inc.: Μία ομάδα πάντα καταφέρνει περισσότερα.
• Ratatouille: Μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου.
• Wall-e: Η εξάρτησή μας από τους αυτοματισμούς μας τραβάει από την ουσία της ζωής

Συγκινητικές Στιγμές

Σε κάθε μία από τις ταινίες θυμάμαι κάτι που με έκανε να συγκινηθώ. Θα μπορούσα να βάλω τις σκηνές αυτές από το youtube αλλά πιστέψτε με, θα χαλάσετε όλα τα αισθήματα που θα νιώθατε αν τις βλέπατε μόνοι σας. Όσοι νομίζετε ότι είστε βράχοι λοιπόν, δοκιμάστε την παρακάτω λίστα με την σειρά.

1. Στο Monsters University, πολύ συγκινητική είναι η στιγμή που τους αντιμετωπίζει στο τέλος η Dean Hardscrabble.
2. Αν αναρωτιέστε αν μπορείτε να συγκινηθείτε από ρομποτάκια, δείτε το τέλος από το Wall-e. Το κούνημα και μόνο των ματιών του Wall-e αρκεί να σας σηκωθεί η τρίχα.
3. Βέβαια η φωνή του Doc Hudson στον αγώνα στο Cars θα δοκιμάσει σίγουρα τις ευαίσθητες χορδές σας. Για να μην αναφέρω την βοήθεια που προσφέρει ο McQueen σε ένα του φίλο στην επόμενη σκηνή!
4. Αν φτάσατε ως εδώ σίγουρα έχει μπει ήδη σκουπιδάκι στα μάτια σας. Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές είναι η συνάντηση του Sulley και της Βοο στο τέλος της ταινίας. Ρε Wasowsky τι μας έκανες! Ένα Boooooo με ένα γατούλη αρκούσε να μας σπάσει σε μικρά κομματάκια.
5. Φοβερά συναισθηματική στιγμή είναι το τέλος της τριλογίας του Toy Story. Μία ματιά από τον Andy και η στιγμή αμηχανίας με την Bonnie αποτελούν το ιδανικό τέλος ενός φανταστικού ταξιδιού. Θα μπορούσε ο Woody να κοιτάει αλλού στο τέλος αλλά για τους δημιουργούς έπρεπε να πει και τα τελευταία λόγια.  
6. Η 2η πιο συγκινητική στιγμή είναι η παραγγελία που παίρνει ο Remy στο τέλος από τον καλύτερό του φίλο που παράτησε την δουλειά του στην ταινία Ratatouille. Και αυτός ο άχρηστος παρατάει την ιστορία που διηγείται για να κάνει τι... να βάλει την τελευταία πινελιά.
7. Για την συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να σας προετοιμάσω. Μην, επαναλαμβάνω, ΜΗΝ την δείτε με άτομα που σας έχουν για πρότυπο ασυναισθησίας. Θα πρέπει να τους εξηγήσετε τις μύξες και τα υγρά μάτια που μαζί με τον λυγμό σας θα σας κάνουν να φανείτε πιο τρυφερά πλασματάκια από νεογέννητα γατάκια. Απλά σας λέω ότι δεν θυμάμαι να έχω συγκινηθεί περισσότερο σε ταινία και μάλιστα στην ίδια ταινία δύο φορές. Η μία είναι με το που ξεκινάει και προχωράει όλη την ζωή του Carl και της Ellie στα γρήγορα και η άλλη είναι λίγο πριν το τέλος που ο Carl καθισμένος πλέον στην καρέκλα του, ανοίγει το άλμπουμ με τις αναμνήσεις και του γλιστράει κάτι... Απίστευτο αλλά ακόμα και τώρα που το γράφω νιώθω ανατριχίλα. Υπέροχο.
   

Extra

Η Pixar έχει και κάτι το ξεχωριστό εκτός από υπέροχες ταινίες. Με κάθε νέα προβολή δίνει στην δημοσιότητα και μία ταινία μικρού μήκους που είναι αρκετά διασκεδαστική. Δείτε μερικές

The blue umbrella

Partly Cloudy

Presto

La Luna

Day and Night

Lifted

One Man Band

Boundin'

For the Birds

Geri's Game

Knick Knack

Tin Toy

Red's Dream

Ακολουθεί δημοσίευση με ταινίες της DreamWorks. Ετοιμαστείτε για Kung Fu, δράκους και μπερδεμένα παραμύθια.

Περί απαγορεύσεων στο σχολείο

Θέλω να γκρινιάξω. Θέλω να μοιραστώ την αγανάκτηση μου. Θα μπορούσα να πάω σε ένα γυμναστήριο και να ξεδώσω σε έναν σάκο του μποξ αλλά δεν θα είναι το ίδιο. Δεν θα μαθαίνατε τι σας περιμένει όταν τα παιδιά σας πάνε στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο.

Για να σας προετοιμάσω, δεν θα μάθετε κάτι καινούριο. Η ξεφτίλα των θεσμών κάνει πάρτι με την όρεξη όσων θέλουν να παράγουν.

Κάτι λοιπόν από τα σχολικά χρόνια.

Ξυπνάμε πρωί πρωί με την γκρίνια της μαμάς. Μπαίνουμε στο σχολείο και βλέπουμε τις ξινές φάτσες των υπερηλίκων δασκάλων μας που για ένα καλημέρα ουδέν λόγος, να τους παρακολουθούμε να μας γυρνάνε την πλάτη για να γράφουν στον πίνακα γράφοντας-σβήνοντας, να ελέγχουν τα τετράδια όχι μόνο για το αν δουλέψαμε (εννοείται όχι για το αν μάθαμε), αλλά και για τυχόν ορθογραφικά λάθη ή μουτζούρες, να μας ρωτάνε περιμένοντας μια συγκεκριμένη απάντηση και όχι κάτι δημιουργικό, απόλυτη ησυχία στην τάξη. Το τηλέφωνό του το ήξεραν μόνο οι μυστικές υπηρεσίες οπότε για επικοινωνία... μόνο πρόσωπο με πρόσωπο, εργασία για το σπίτι μόνο ασκήσεις που αν καταλάβαινες τη φυσική σημασία τους να μου τρυπήσεις τη μύτη, και για εξτρά γνώση... τι είναι αυτό;

Συγγνώμη αν σε κάποιους ξύπνησα στιγμές άγχους και τα χέρια τους έχουν ήδη ιδρώσει νομίζοντας ότι αύριο γράφουν διαγώνισμα και πρέπει να απαιτήσουν εκδρομή για να το αποφύγουν, αλλά σας έχω νέα. Υπάρχουν ακόμα εκπαιδευτικοί που κάνουν με τον ίδιο τρόπο την δουλειά τους, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συμφωνώ ότι είναι λίγοι αλλά δεν μειώνει καθόλου την σαπίλα της παιδείας που τους επιτρέπει αυτούς τους 1-2-4... να κάνουν ακόμα μάθημα και να αδυνατεί να τους στείλει στον διάολο.

Όσο και αν λέμε ότι η εκπαίδευση έχει εκσυγχρονιστεί, πλανόμεθα πλάνην οικτράν. Το ένα βήμα που κάναμε μπροστά, δεν σημαίνει ότι μας έφερε στην εποχή του μέλλοντος και της ευημερίας. Οι υπόλοιπες χώρες είναι χιλιόμετρα μπροστά μας και εμείς καμαρώνουμε τον ήλιο και τις παραλίες με τα μπραζιλ μαγιό ωσάν παρωδία του μύθου του λαγού και της χελώνας.

Θέλετε να σας πω τι ξέρουμε για νέες μέθοδος διδασκαλίας; ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί είμαι τόσο απόλυτος; Δεν είχα λοιπόν από την στιγμή που μπήκα στο Πανεπιστήμιο μέχρι και τον διορισμό μου ούτε μια υποχρεωτική ώρα που να μου μάθει κάτι για το αυτονόητο, να διδάσκω. ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ. Σαν πλανόδιος μουσικός που μαθαίνει σαξόφωνο παίζοντας κάθε μέρα, όπως είχε δώσει το παράδειγμα ένας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο. Πού θα πάει! Σε κάνα δυο ημέρες θα παίζει νότες. Έτσι έκανα και εγώ λοιπόν. Μου εμπιστεύτηκε η Ελλάδα την διδασκαλία χωρίς να γνωρίζει το αν ξέρω πώς να το πράξω. Πόσοι είναι σαν εμένα; Όλοι εκτός από λίγα άτομα που έχουν από μόνοι τους πάρει την πρωτοβουλία να επιμορφωθούν. Για πόσους μιλάμε; Το 1% είναι ένα ποσοστό πιο αισιόδοξο και από την έξοδό μας στις αγορές του χρόνου το 2015.

Γιατί γκρινιάζω λοιπόν; Ας πούμε ότι δεν θέλω να με βλέπουν οι μαθητές μου όπως ήταν οι δάσκαλοί μου. Και δεν είναι ότι προσπαθώ να δείξω κάποιος άλλος από αυτόν που είμαι. Όσοι με ξέρουν θα σας διαβεβαιώσουν ότι δεν έχω ωριμάσει ακόμα. Σαν να ακούω μακρινές φωνές στα αυτιά μου "Ποιός ρε; Ο Λόλας μπαμπάς;". Ακούστε μόνο μερικά που θυμάμαι όσο γράφω αυτό το κείμενο.

• Ασχολούμαι με όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως ικανοτήτων
• Ο πίνακας είναι μόνο για τις σκέψεις των παιδιών ώστε να μην χάνονται και όχι για να επιδεικνύω τις γνώσεις μου
• Επικοινωνούν μαζί μου όποτε θέλουν μέσω όλων, μα όλων των μορφών επικοινωνίας, από τηλέφωνο μέχρι viber
• Χρησιμοποιώ το internet με κινητά και υπολογιστές στην τάξη για διαδραστικές ασκήσεις
• Όταν δεν αναλάμβανε κάνεις να τους πάει εκδρομή, κατάφερα μόνος μου όχι μόνο να πάμε, αλλά να περάσουμε και τέλεια
• Laser tag wars, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, video games, επισκέψεις στο Πανεπιστήμιο, online μαθήματα και πολλά μα πολλά άλλα.

Ίσως είναι παραπάνω από ότι θα έπρεπε να δώσω, αλλά το κάνω με όλη μου την όρεξη. Με γεμίζει. Τους γεμίζει.

Στην ουσία λοιπόν. Μόλις εχθές, πληροφορήθηκα ότι συνάδερφοι μου και συγκεκριμένα δύο άτομα, σαν παλιοκατίνες και εντελώς άνανδρα για δικά τους ολοφάνερα συμφέροντα, προσπαθούν να μεταφράσουν όλα τα παραπάνω σε αδυναμία μου να φέρω το εκπαιδευτικό μου έργο σε πέρας. Κάνανε λέει παράπονα οι γονείς πίσω από την πλάτη μου, όταν ήμουν ο μόνος καθηγητής που είχε ουρά από γονείς από το γραφείο μου μέχρι τις σκάλες για να με γνωρίσουν και να με συγχαρούν που κατάφερα να κάνω το παιδί τους να διαβάζει. Χρησιμοποιούσα λένε το κινητό στην τάξη, χωρίς να προσδιορίζουν την παιδαγωγική χρήση του. Έτσι... άσκοπα.

Με άλλα λόγια, θεωρούν σωστό το να βάζεις μια ταινία στον προβολέα και λάθος το να χρησιμοποιείς το wolframalpha.com για επίλυση ασκήσεων. Σωστό το να δείχνεις κάτι στον υπολογιστή χρησιμοποιώντας το δίκτυο και λάθος το να δίνεις internet στην ώρα του μαθήματος ώστε να δουλέψουν τα παιδιά ομαδικά. Φοβερό το να φτιάχνεις εφαρμογές για διαδραστική μελέτη στον υπολογιστή αλλά λάθος για το κινητό.

Να λοιπόν πόσο πίσω είμαστε. Στο εξωτερικό να υποχρεώνουν τα ιδρύματα να χρησιμοποιούν ψηφιακά μέσα και εδώ να απαγορεύονται. Μόλις φέτος στην πρώτη συνεδρίαση ενός σχολείου της Τούμπας, απαγορεύτηκε η χρήση κινητού στο σχολείο στην ίδια ακριβώς συζήτηση με το κάπνισμα. Ένας παιδόφιλος που έβγαζε φωτογραφίες μέσα σε τάξη, ήταν αρκετός ώστε να απαγορευτούν όλα τα οπτικοακουστικά μέσα που μπορούν να καταγράψουν φωνή ή εικόνα. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν κάποτε κατά λάθος ένας καθηγητής ανοίξει ένα αρχείο με τσόντα...

Για κάποιους λοιπόν είναι ανικανότητα το να πλησιάζεις τα παιδιά "μιλώντας την γλώσσα τους". Άσχετοι, κομπλεξικοί τεμπέληδες που δεν ανήκουν στην εκπαίδευση. Η λάσπη τους δεν μας αγγίζει. Ας κάνουν όπως θέλουν το μάθημά τους αφού τους το επιτρέπουν. Αφήστε εμάς όμως στην ησυχία μας να κάνουμε το μάθημα όπως πρέπει. Όπως αρέσει στους μαθητές.

"The page you requested is invalid" during blog creation

This annoying message "The page you requested is invalid" had been appearing every time I pressed the button to create a new blog in blogger.

I teared up the address to parts and the first part "https://accounts.google.com/IdvChallenge?idvContinueHandler=SERVICE" had to do with phone verification. It took me to this page

and I verified my account. Now the new blog is up and running. Hope it helps

Περί μάθησης

Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσατε την έκφραση "άσε ρε, θα ξαναανακαλύψω τον τροχό"; Ας δούμε τις περιπτώσεις:

• θέλεις να μάθεις κάτι για να συζητάς με άλλους και δεν σε νοιάζει αν το ξεχάσεις
• θέλεις να μάθεις κάτι για να σου μείνει

Δεν έχω πολλά χρόνια στην εκπαίδευση, αλλά επιστημονικά/στατιστικώς μιλώντας κατέληξα στο εξής συμπέρασμα.

Δεν πρόκειται να μάθεις κάτι και να γίνει κτήμα σου αν δεν σε οδηγήσει η ανάγκη να το μάθεις

Συνεπώς, ναι, πολλές φορές θα χρειαστεί να ανακαλύψεις τον τροχό. Με αυτό δεν εννοώ ότι πρέπει να ξανααποδείξεις θεωρήματα (σε περίπτωση που μιλάμε για μαθηματικά). Ίσως περισσότερο στο να ξέρεις κάτι για το πώς αποδείχτηκε. Αν ο δρόμος μέχρι εδώ ήταν μεγάλος ως προς το τι έχεις μάθει, η απόδειξη από μόνη της θα είναι πολύ εύκολη. Δεν θα πάθεις τίποτα αν ανατρέξεις σε εκείνα τα μαύρα 
ακαταλαβίστικα γράμματα στο τέλος μιας μελέτης που ονομάζονται αναφορές.

Ας το δούμε διαφορετικά. Ας μαθαίνουμε κάθε γενιά κάτι νέο κάθε φορά. Ποιός μπορεί να σας πείσει ότι η αρχική γνώση, ας πούμε τρεις γενεές πίσω είναι αντικειμενική, όταν έχει αποκοπεί από το παρόν. Σας θυμίζω το παρακάτω βίντεο.

Έχω απογοητευτεί με κατά λάθος(;) συκοφάντες που διαδίδουν ή μεταδίδουν πληροφορίες που ουδεμία σχέση έχουν με το πραγματικό. Το ιντερνετ έχει γίνει πλέον το βήμα κάθε λογής μπούρδας που θέλει κάποιος να μας πασάρει ώστε να μας πείσει για τα λεγόμενά του. Μία σύγχρονη προπαγάνδα δηλαδή.

Δείτε κάτι που δημοσίευσε ένας γνωστός μου στο facebook λίγο καιρό πριν

Δημοσίευση by Iris Ooijman.

και δείτε το πραγματικό

Πρώτα από όλα, μακριά από εμένα κάθε φιλοισραηλινή ταμπέλα. Για το εν λόγω βίντεο μου πήρε 2 λεπτά το πολύ να επιβεβαιώσω ότι είναι μπούρδα.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Λιακόπουλος και τα βιβλία του. Οι πηγές/αναφορές του είναι τα βιβλία του τα ίδια  (!!!!). Σας προκαλώ να πιάσετε συζήτηση με έναν υπέρμαχο των θέσεων του.

Ή στον αντίποδα, ο πολύ συμπαθητικός και σεβαστός Μάνος Δανέζης. Ο άνθρωπος δίνει διαλέξεις και συμμετέχει σε εκπομπές εξηγώντας το πώς αυτός αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τεκμηριώνει κάθε λεγόμενό του με επιστημονικά παραδείγματα. Αν κάποιος που δεν έχει ιδέα από φυσική πιάσει συζήτηση μαζί σου για το τι είναι 4η διάσταση (και βέβαια γνωρίζεις κάτι για αυτήν) θα σε πιάσουν τα γέλια από τις αερολογίες του.

Είναι εδώ που ταιριάζει ότι

η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας

Είναι υποχρέωση όλων εμάς που η δουλειά μας έχει να κάνει με φρέσκα μυαλά που διψάνε για μάθηση να τους μάθουμε για τις αναφορές και για τον τρόπο διαβάσματος.

Για όλα τα προηγούμενα και επειδή έχω το κακό να μην καταφέρνω να δίνω στους άλλους να καταλάβουν όλα αυτά που εννοώ, το επόμενο συνοψίζει τα λεγόμενά μου

Λένε ότι το είπε ο Donny Miller. Αφήνω σε εσάς να το επαληθεύσετε.

Συστήματα ελέγχου έκδοσης (version control system)

Πριν από περίπου 10 χρόνια, ως ελεύθερος επαγγελματίας, έκανα πολλές εργασίες, μερικές ως μεταπτυχιακά. Τότε ήταν τα φόρτε μου.

Γεγονός

Ως άσχετος σε θέματα ελέγχου έκδοσης, ξεκινούσα ένα αρχείο που το είχα και κρατημένο σε φλασάκι για ασφάλεια. Κρατήστε λίγο λογαριασμό, 2 αρχεία μέχρι στιγμής. Το κυρίως αρχείο στον φάκελο που έπρεπε και το άλλο... κάπου να μην χαθεί. Το όνομα του ήταν οτιδήποτε. Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι η εργασία έχει τελειώσει και το σώζουμε με το όνομα "τελικό".

Φυσικά έπρεπε να στείλω το αρχείο και στον ενδιαφερόμενο. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον 3 αρχεία. Μέσα σε δύο ημέρες έπρεπε να αλλάξω κάτι που δεν άρεζε. Μπαίνω στο "τελικό" και αλλάζω ότι πρέπει. Το ονομάζω "τελικό2" και αν θυμηθώ κρατάω αντίγραφα. Λογαριασμός μέχρι στιγμής: 6 αρχεία.

Αλλάζει κάτι ο ενδιαφερόμενος (πολύ σύνηθες) και το σώζει μόνο στο δικό του δίσκο και το ονομάζει "τελικό-τελικό". Εγώ έχω ακόμα τα παλιά οπότε μιλάμε για 7 αρχεία.

Δεν του αρέσει κάτι, μου στέλνει το δικό του αρχείο, το αλλάζω και το ονομάζω "τελικό20011980" με ημερομηνία βέβαια γιατί άρχισε ήδη ο χαμός. Σύνολο 10 αρχεία. Και αυτό συνεχίζει με 3 αρχεία κάθε φορά.

Αποτέλεσμα

Ένας φάκελος με αρχεία διαφορετικών εκδόσεων που δεν ξέρεις σε τι αρχείο έχεις τι και πολύς χρόνος χαμένος μεταξύ ανταλλαγών αρχείων και συνεννοήσεων. Αν δεν πιστεύετε πως αυτό συμβαίνει πάντα, δεν έχετε παρά να δώσετε αυτό το κείμενο σε άτομο που έχει κάνει μεταπτυχιακό ή διδακτορικό και να παρακολουθήσετε το χαμόγελο του καθώς θα διαβάζει όλα τα παραπάνω. Αν προχωρήσετε και στο να τον ρωτήσετε πώς κατάφερε να το τελειώσει, θα σας πει... μάλλον δεν θα σας πει γιατί δεν θα το θυμάται ή θα θέλει να το ξεχάσει.

Στην ουσία λοιπόν

 Τι έχω μάθει; Συστήματα ελέγχου εκδόσεων. Τι κάνουν; Αυτό που λένε. Διαχειρίζονται το αρχείο σου (ή τα αρχεία) ως προς τις μεταβολές, κρατώντας κάθε φορά τις αλλαγές που έχεις πραγματοποιήσει ώστε αν χρειαστεί, να το επαναφέρεις σε παλαιότερη έκδοση. Με άλλα λόγια, κάθε φορά που αποθηκεύσεις ένα αρχείο, κρατάει και όλες τις πληροφορίες του ίδιου αρχείου πριν την αποθήκευση. Έτσι έχεις ένα μόνο αρχείο αντί των ατελείωτων άλλων στην διαφορετική περίπτωση.

Ήμουν πολύ τυχερός που αυτό το έμαθα κάπου το 2005 και εργάστηκα πολύ ευκολότερα. Οποιαδήποτε σουίτα επεξεργασίας κειμένου (office, open office, libre office) έχει κάπου μία επιλογή για την εν λόγω δυνατότητα. Στο libre office είναι κάπως έτσι:

Εδώ και λίγο καιρό εμφανίστηκε το λεγόμενο cloud το οποίο κάνει ευκολότερη την δουλειά στο να ανταλλάσσεις αρχεία, ή ακόμα καλύτερα να μοιράζεσαι και να δουλεύεις ταυτόχρονα, μαζί βέβαια (εκ των προτέρων ενεργοποιημένη) και η διαχείριση έκδοσης.

 Δηλαδή δουλεύουν όποιοι θέλεις ταυτόχρονα το αρχείο, κρατώντας όλες τις αλλαγές που έχει κάνει ο καθένας, όταν αυτός τις κάνει. Αν δεν το έχετε δοκιμάσει, δείτε το βίντεο αυτό.

Αλλά και πάλι κάπου εκεί έξω υπήρχε κάτι καλύτερο το οποίο το έμαθα μόλις πέρυσι χάρις σε μια καταπληκτική παρέα.

 Θα σας μυήσω στον κόσμο του git. Ως ιδέα αρκετά παλιά. Με πολύ λίγα λόγια δημιουργείτε ένα σύνολο αρχείων με μια μόνο εντολή και στον ίδιο φάκελο με το αρχείο, κρυφά, βρίσκονται όλες τις ζητούμενες πληροφορίες. Έτσι δεν έχετε ούτε πολλές φορές το ίδιο αρχείο, ούτε το ίδιο αρχείο μεγαλώνει κρατώντας τις πληροφορίες μέσα του. Από μόνο του αυτό δεν κάνει τίποτα παραπάνω από τα προηγούμενα. Φανταστείτε τώρα αυτές τις αλλαγές να τις έχετε στο δίκτυο ανά πάσα στιγμή, ή ακόμα καλύτερα να ζητάτε την βοήθεια από αλλά άτομα να δουλέψουν στο αρχείο-α σας ταυτόχρονα με εσάς και εσείς να αποφασίσετε τι θα κρατήστε (ή θα ενώσετε, ή θα δημιουργήσετε διαφορετική έκδοση, ή...). Αυτά τα κάνουν πλατφόρμες όπως το github. Εκείνο... το γλυκούλι αυτοκολητάκι... στο tablet μου... που με έχετε πρήξει ότι είναι η hello kitty! Πληροφορίες για το github θα βρείτε εδώ.

Αν ήδη μπήκατε ή ψάξατε για το github θα είδατε ότι κυρίως αφορά προγραμματιστές. Λογικό, αν σκεφτείτε ότι την ιδέα αυτή την είχε όντως προγραμματιστής, ώστε να διαχειρίζεται μερικές χιλιάδες γραμμές κώδικα. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιείται μόνο από αυτούς. Απλά θα σας πω ότι η παρέα μου συνεννοείται και ενημερώνει τις συναντήσεις της μέσω github. Μην διστάσετε να το χρησιμοποιήσετε. Είναι δωρεάν, έχει τεράστια κοινότητα από πίσω και το καλύτερο, έχουμε τα μέσα μιας και ένας φίλος μου δουλεύει σε αυτό.

 Σκέφτομαι να φτιάξω στα Ελληνικά οδηγό χρήσης του github για αρχάριους και μη. Εις το επανιδείν λοιπόν και καλά μπάνια.

Περί δικτυακής μάθησης

Λοιπόν, εδώ και 2 περίπου χρόνια άρχισαν να ξεφυτρώνουν στο internet ιστοσελίδες που προσφέρουν δωρεάν (ως επιλογή) μαθήματα. Θα μου πείτε και τι έγινε! Εν μέρει έχετε δίκιο. Για τους υπόλοιπους εμάς λοιπόν είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ας δούμε τις επιλογές που είχε κάποιος να μάθει ένα συγκεκριμένο αντικείμενο.

1. Να αγοράσεις ένα βιβλίο
   Υπέρ. Είναι έγκυρο, η γνώση είναι οργανωμένη, το κουβαλάς όπου θέλεις, φαντάζει όμορφο στην βιβλιοθήκη με τα υπόλοιπα βιβλία
   

   
   Κατά. Συνήθως είναι ακριβό (εκτός αν το κατεβάσεις από "κάπου"), τις πιο πολλές φορές χρειάζεσαι το μισό, αφού το υπόλοιπο ασχολείται με περιττά πράγματα, συνήθως είναι σε άλλη γλώσσα που δεν έχεις τελειοποιήσει ακόμα
   
2. Να ψάξεις στο internet
   Υπέρ: Είναι δωρεάν, στον δρόμο προς την γνώση θα μάθεις και πολλά άλλα όπως ανθρώπους που ασχολούνται παθιασμένα με ότι ψάχνεις, πολλές φορές είναι έγκυρο (αρκεί να ψάξεις το σωστό μέρος μέσα από εκατομμύρια άλλα site), θα βρεις ότι τελευταίο κυκλοφορεί
   

   Κατά: Θέλει πολύ ψάξιμο (πάρα πολύ) για να βρεις κάτι έγκυρο, θέλει πολύ κόπο να το οργανώσεις (αρχεία, φάκελοι, κεφάλαια), θα ασχοληθείς με πολλά άλλα άχρηστα στην πορεία
   
3. Να ρωτήσει κάποιον γνωστό
   Υπέρ: Γρήγορη γνώση, σχεδόν πάντα τζάμπα, πολλές φορές είναι σύγχρονη η γνώση
   

   Κατά: Δεν σου προσφέρει οργανωμένη γνώση, εκτός αν μετατραπεί σε ιδιαίτερο
   
4. Να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο
   Υπέρ: Είναι έγκυρο, είναι γρήγορο συνήθως, γνωρίζεις κόσμο που ασχολείται με αυτό το αντικείμενο και πραγματεύεται με σύγχρονη γνώση
   

   Κατά: Κόστος
   
5. Λίγο τραβηγμένο... Να περάσεις σε μια σχολή
   Υπέρ: Θα ξαναγίνεις φοιτητής, είναι το πιο έγκυρο από τα προηγούμενα, θα γνωρίσεις κόσμο, θα έχεις 3+ χρόνια να οργανώσεις την γνώση
   

   Κατά: Την ίδια στιγμή, όλα τα υπέρ είναι ταυτόχρονα και κατά. Επιπλέον στην Ελλάδα μην περιμένεις και εκσυχρονισμό.

Τρόπος	Δωρεάν	Έγκυρο	Οργάνωση υλικού	Οργάνωση χρόνου	Κοινότητα	Εξελίξεις
Βιβλίο	?	●	●
Internet	●	?			●	●
Γνωστός	●	?		●		?
Σεμινάριο		●		●	●	●
Σχολή		●	●	●	●
eLearning	●	●	●	●	●	●

Τώρα τελευταία υπάρχει και η επιλογή του διαδικτυακού μαθήματος. Και εξηγώ.

Από γνώστες του αντικειμένου μέχρι και πολύ γνωστά Πανεπιστήμια προσφέρουν δωρεάν (στην πλειοψηφία) μαθήματα, που το μόνο που έχεις να κάνεις είναι εγγραφή στο αντίστοιχο site συνήθως με το υπάρχον email σου. Πιο αναλυτικά λοιπόν το τι θα χρειασθεί να κάνεις.

1. Διαλέγεις ένα μάθημα-αντικείμενο που σε ενδιαφέρει
2. Ψάχνεις σε συγκεκριμένα sites που προσφέρουν το μάθημα
3. Κάνεις εγγραφή στο site (εάν δεν έχεις κάνει)
4. Κάνεις εγγραφή στο μάθημα
5. Και ξεκινάνε τα ωραία.

Το κακό είναι ότι πολλές φορές ίσως το μάθημα δεν ξεκινάει αμέσως και είναι προγραμματισμένο στο κοντινό μέλλον. Προγραμματισμένα μαθήματα ενώ σε δεσμεύουν από άποψη χρόνου και συνήθως πίεσης διαβάσματος, ταυτόχρονα για τον ίδιο λόγο σου δίνουν κίνητρο να συνεχίσεις. Άλλες φορές βέβαια το μάθημα μπορείς να το ξεκινήσεις όποτε θέλεις. Σε αυτήν την περίπτωση, συνήθως δεν σε δεσμεύει τίποτα σε ημερομηνίες ή προγραμματισμένες ετήσιες, αφού το τελειώνεις όποτε θέλεις εσύ.

Πολλά site προσφέρουν και πιστοποιήσεις, πολλές φορές δωρεάν, αλλά τις περισσότερες επί πληρωμή. Συγκριτικά με αντίστοιχα σεμινάρια όμως το κόστος τους είναι εξευτελιστικό. Στο Coursera για παράδειγμα ένα μάθημα πιστοποίησης σε εικονική-δικτυακή μάθηση 4 μαθημάτων και πρακτικής κοστίζει 200 δολάρια. Σε άλλα sites έχω δει και κόστος ανά εβδομάδα χρήσης, επίσης αρκετά φθηνά.

Οι πιστοποιήσεις υπογράφονται σίγουρα από τον διδάσκοντα αλλά πολλές φορές και από το ινστιτούτο το ίδιο. Φαντάσου λοιπόν... βεβαίωση από το Stanford... πςςςςς!!!! Βέβαια το αν χρειάζεσαι και τι θα τις κάνεις τις πιστοποιήσεις είναι δικό σου θέμα.

Και επίσης ωραίο, είναι ότι μερικά ινστιτούτα μαζί με το μάθημα προσφέρουν μονάδες φοίτησης (τα λεγόμενα credits) και σου δίνουν την δυνατότητα να πάρεις πτυχίο σχολής πλέον και όχι μόνο μαθήματος.

Ωραία όλα αυτά, αλλά στην Ελλάδα... δεν βλέπω χαΐρι. Δεν έχω βρει τίποτα αντίστοιχο να προσφέρεται, ή αν υπάρχουν, ξέρουν να κρύβονται καλά. Δεν θα ήταν φανταστικό, ιδρύματα όπως το Αριστοτέλειο ή το Μακεδονίας να προσφέρουν μαθήματα όπως ανάλυση, μίκρο, μάκρο κ.α. στο ευρύ κοινό; Μπορώ να φανταστώ γιατί δεν έχει γίνει ακόμα και ίσως μειώσω τους καθηγητές, αλλά νιώθω ότι υποχρεούνται να το πράξουν. Αυτοί έχουν το υλικό (έμψυχο και άψυχο), αλλά και το κύρος για κατι τέτοιο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στο εξωτερικό έχουν περισσότερες γνώσεις και το πράττουν. Στο πλαίσιο της αξιολόγησης, πολλά τμήματα προσφέρουν στους φοιτητές το μάθημα και σε ψηφιακή μορφή (σημειώσεις, υλικό, εργασίες) άρα το ίδιο υπάρχον μάθημα, με μια μικρή βελτίωση μπορεί να προσαρμοστεί και για τον υπόλοιπο κόσμο.

Και πάμε στα σχολεία (πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια). Σκοτάδι! Αετός! Δεν θα μπω σε θέση να εξηγήσω όλα τα καλά (γιατί μόνο καλά προσφέρει στον μαθητή) αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι συνάδερφοι αρνούνται πεισματικά. Κλασική δικαιολογία; "Τώρα που τελειώνω θα ασχοληθώ με υπολογιστές; Αυτά είναι για εσάς τους νέους!". Ουδέν σχόλιο. Να 'ναι καλά βέβαια και το σχολικό δίκτυο, για να πούμε την αλήθεια, που προσφέρει υπηρεσίες (σε υποδομές της πλάκας βέβαια) διαδικτυακές όπου όποιος θέλει μπορεί να τις χρησιμοποιήσει και να προσφέρει γνώση.

Χρήσιμα links

Ανεξάρτητα site που χρησιμοποιούν μαθήματα από πανεπιστήμια

• www.coursera.org
• www.edx.org
• www.udacity.com
• www.futurelearn.com
• ...

Πανεπιστήμια που προσφέρουν μαθήματα

• online.stanford.edu/courses
• ...