Περί απαγορεύσεων στο σχολείο

Θέλω να γκρινιάξω. Θέλω να μοιραστώ την αγανάκτηση μου. Θα μπορούσα να πάω σε ένα γυμναστήριο και να ξεδώσω σε έναν σάκο του μποξ αλλά δεν θα είναι το ίδιο. Δεν θα μαθαίνατε τι σας περιμένει όταν τα παιδιά σας πάνε στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο.

Για να σας προετοιμάσω, δεν θα μάθετε κάτι καινούριο. Η ξεφτίλα των θεσμών κάνει πάρτι με την όρεξη όσων θέλουν να παράγουν.

Κάτι λοιπόν από τα σχολικά χρόνια.

Ξυπνάμε πρωί πρωί με την γκρίνια της μαμάς. Μπαίνουμε στο σχολείο και βλέπουμε τις ξινές φάτσες των υπερηλίκων δασκάλων μας που για ένα καλημέρα ουδέν λόγος, να τους παρακολουθούμε να μας γυρνάνε την πλάτη για να γράφουν στον πίνακα γράφοντας-σβήνοντας, να ελέγχουν τα τετράδια όχι μόνο για το αν δουλέψαμε (εννοείται όχι για το αν μάθαμε), αλλά και για τυχόν ορθογραφικά λάθη ή μουτζούρες, να μας ρωτάνε περιμένοντας μια συγκεκριμένη απάντηση και όχι κάτι δημιουργικό, απόλυτη ησυχία στην τάξη. Το τηλέφωνό του το ήξεραν μόνο οι μυστικές υπηρεσίες οπότε για επικοινωνία... μόνο πρόσωπο με πρόσωπο, εργασία για το σπίτι μόνο ασκήσεις που αν καταλάβαινες τη φυσική σημασία τους να μου τρυπήσεις τη μύτη, και για εξτρά γνώση... τι είναι αυτό;

Συγγνώμη αν σε κάποιους ξύπνησα στιγμές άγχους και τα χέρια τους έχουν ήδη ιδρώσει νομίζοντας ότι αύριο γράφουν διαγώνισμα και πρέπει να απαιτήσουν εκδρομή για να το αποφύγουν, αλλά σας έχω νέα. Υπάρχουν ακόμα εκπαιδευτικοί που κάνουν με τον ίδιο τρόπο την δουλειά τους, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συμφωνώ ότι είναι λίγοι αλλά δεν μειώνει καθόλου την σαπίλα της παιδείας που τους επιτρέπει αυτούς τους 1-2-4... να κάνουν ακόμα μάθημα και να αδυνατεί να τους στείλει στον διάολο.

Όσο και αν λέμε ότι η εκπαίδευση έχει εκσυγχρονιστεί, πλανόμεθα πλάνην οικτράν. Το ένα βήμα που κάναμε μπροστά, δεν σημαίνει ότι μας έφερε στην εποχή του μέλλοντος και της ευημερίας. Οι υπόλοιπες χώρες είναι χιλιόμετρα μπροστά μας και εμείς καμαρώνουμε τον ήλιο και τις παραλίες με τα μπραζιλ μαγιό ωσάν παρωδία του μύθου του λαγού και της χελώνας.

Θέλετε να σας πω τι ξέρουμε για νέες μέθοδος διδασκαλίας; ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί είμαι τόσο απόλυτος; Δεν είχα λοιπόν από την στιγμή που μπήκα στο Πανεπιστήμιο μέχρι και τον διορισμό μου ούτε μια υποχρεωτική ώρα που να μου μάθει κάτι για το αυτονόητο, να διδάσκω. ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ. Σαν πλανόδιος μουσικός που μαθαίνει σαξόφωνο παίζοντας κάθε μέρα, όπως είχε δώσει το παράδειγμα ένας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο. Πού θα πάει! Σε κάνα δυο ημέρες θα παίζει νότες. Έτσι έκανα και εγώ λοιπόν. Μου εμπιστεύτηκε η Ελλάδα την διδασκαλία χωρίς να γνωρίζει το αν ξέρω πώς να το πράξω. Πόσοι είναι σαν εμένα; Όλοι εκτός από λίγα άτομα που έχουν από μόνοι τους πάρει την πρωτοβουλία να επιμορφωθούν. Για πόσους μιλάμε; Το 1% είναι ένα ποσοστό πιο αισιόδοξο και από την έξοδό μας στις αγορές του χρόνου το 2015.

Γιατί γκρινιάζω λοιπόν; Ας πούμε ότι δεν θέλω να με βλέπουν οι μαθητές μου όπως ήταν οι δάσκαλοί μου. Και δεν είναι ότι προσπαθώ να δείξω κάποιος άλλος από αυτόν που είμαι. Όσοι με ξέρουν θα σας διαβεβαιώσουν ότι δεν έχω ωριμάσει ακόμα. Σαν να ακούω μακρινές φωνές στα αυτιά μου "Ποιός ρε; Ο Λόλας μπαμπάς;". Ακούστε μόνο μερικά που θυμάμαι όσο γράφω αυτό το κείμενο.

• Ασχολούμαι με όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως ικανοτήτων
• Ο πίνακας είναι μόνο για τις σκέψεις των παιδιών ώστε να μην χάνονται και όχι για να επιδεικνύω τις γνώσεις μου
• Επικοινωνούν μαζί μου όποτε θέλουν μέσω όλων, μα όλων των μορφών επικοινωνίας, από τηλέφωνο μέχρι viber
• Χρησιμοποιώ το internet με κινητά και υπολογιστές στην τάξη για διαδραστικές ασκήσεις
• Όταν δεν αναλάμβανε κάνεις να τους πάει εκδρομή, κατάφερα μόνος μου όχι μόνο να πάμε, αλλά να περάσουμε και τέλεια
• Laser tag wars, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, video games, επισκέψεις στο Πανεπιστήμιο, online μαθήματα και πολλά μα πολλά άλλα.

Ίσως είναι παραπάνω από ότι θα έπρεπε να δώσω, αλλά το κάνω με όλη μου την όρεξη. Με γεμίζει. Τους γεμίζει.

Στην ουσία λοιπόν. Μόλις εχθές, πληροφορήθηκα ότι συνάδερφοι μου και συγκεκριμένα δύο άτομα, σαν παλιοκατίνες και εντελώς άνανδρα για δικά τους ολοφάνερα συμφέροντα, προσπαθούν να μεταφράσουν όλα τα παραπάνω σε αδυναμία μου να φέρω το εκπαιδευτικό μου έργο σε πέρας. Κάνανε λέει παράπονα οι γονείς πίσω από την πλάτη μου, όταν ήμουν ο μόνος καθηγητής που είχε ουρά από γονείς από το γραφείο μου μέχρι τις σκάλες για να με γνωρίσουν και να με συγχαρούν που κατάφερα να κάνω το παιδί τους να διαβάζει. Χρησιμοποιούσα λένε το κινητό στην τάξη, χωρίς να προσδιορίζουν την παιδαγωγική χρήση του. Έτσι... άσκοπα.

Με άλλα λόγια, θεωρούν σωστό το να βάζεις μια ταινία στον προβολέα και λάθος το να χρησιμοποιείς το wolframalpha.com για επίλυση ασκήσεων. Σωστό το να δείχνεις κάτι στον υπολογιστή χρησιμοποιώντας το δίκτυο και λάθος το να δίνεις internet στην ώρα του μαθήματος ώστε να δουλέψουν τα παιδιά ομαδικά. Φοβερό το να φτιάχνεις εφαρμογές για διαδραστική μελέτη στον υπολογιστή αλλά λάθος για το κινητό.

Να λοιπόν πόσο πίσω είμαστε. Στο εξωτερικό να υποχρεώνουν τα ιδρύματα να χρησιμοποιούν ψηφιακά μέσα και εδώ να απαγορεύονται. Μόλις φέτος στην πρώτη συνεδρίαση ενός σχολείου της Τούμπας, απαγορεύτηκε η χρήση κινητού στο σχολείο στην ίδια ακριβώς συζήτηση με το κάπνισμα. Ένας παιδόφιλος που έβγαζε φωτογραφίες μέσα σε τάξη, ήταν αρκετός ώστε να απαγορευτούν όλα τα οπτικοακουστικά μέσα που μπορούν να καταγράψουν φωνή ή εικόνα. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν κάποτε κατά λάθος ένας καθηγητής ανοίξει ένα αρχείο με τσόντα...

Για κάποιους λοιπόν είναι ανικανότητα το να πλησιάζεις τα παιδιά "μιλώντας την γλώσσα τους". Άσχετοι, κομπλεξικοί τεμπέληδες που δεν ανήκουν στην εκπαίδευση. Η λάσπη τους δεν μας αγγίζει. Ας κάνουν όπως θέλουν το μάθημά τους αφού τους το επιτρέπουν. Αφήστε εμάς όμως στην ησυχία μας να κάνουμε το μάθημα όπως πρέπει. Όπως αρέσει στους μαθητές.